Ian Robins en Ann Karina Jakobsen

Naar deze gastheer- en vrouw is het eventjes zoeken, maar dat maakt de verrassing des te groter als je uiteindelijk aankomt aan de rand van de Vesterålen bij Huset På Yttersiden in Ringstad. Op deze fantastisch mooie plek, naar ons idee hemel op aarde, wonen Ann Karina Jakobsen en Ian Robins, de trotse eigenaren van dit mooie vakantieplekje met zoveel extra’s. 

"Mijn kantoor is op de mooiste plek die er bestaat: buiten in de natuur"

“Wist je dat een stern in de wintermaanden meer dan 20.000 km naar Antarctica vliegt en diezelfde reis weer aflegt om hier vervolgens, precies op deze grote steen, bij ons zijn eieren uit te broeden? Daar komt hij helemaal voor teruggevlogen. Een kranig vogeltje dus en bovendien eentje die niet met zich laat sollen. Zonder enig probleem vallen deze ‘vliegende engeltjes’ een beer aan.” Ian heeft me bij aankomst gelijk aan boord van zijn boot gevraagd en voedt me met interessante verhalen. Met zijn camera in de aanslag navigeert hij handig door de fjorden. “Ik neem je vandaag mee naar de Hell en weer terug”, grapt deze Engelsman van origine. “Dat klinkt misschien niet zo aardig, maar Hell, in Hellfjord, betekent ‘licht’ in het Noors.”
Hierbuiten is Ian’s ‘kantoor’. Weliswaar zonder secretaresse, maar wel gevuld met zeearenden, papegaaiduikers, aasgieren, aalscholvers en sterns. De Brit gooit een stuk vis in het water, pakt zijn camera en vraagt me hetzelfde te doen. “Kijk, daar tegen de bergwand, bij dat groepje bomen zit een zeearend. Vanaf 2 km kunnen ze vissen spotten. We spreken niet voor niets over arendsogen. Deze oude rakker heeft dit lekkere hapje al lang gespot. De vraag is nu alleen of hij de vis zelf uit het water komt vissen of dat hij het vuile werk aan een meeuw overlaat. Die gaat hij vervolgens achterna totdat de vogel zo nerveus wordt dat hij zijn net gevangen prooi laat vallen.”
We hebben geluk, de arend is in een actieve bui en komt aanvliegen. Het prachtbeest met een spanwijdte van twee meter, scheert vlak voor de boot langs om zijn maaltijd op te pikken. Wat een schouwspel!

Gezamenlijke kampeerliefde

Eenmaal terug van de boottrip ontmoet ik Ian’s echtgenote, Ann Karina. Ze schenkt wijn in, doet haar schort af en komt gezellig bij ons aan tafel zitten. Het lijkt me een totaal overbodige vraag, maar ik stel hem toch: wat doet deze Brit, samen met zijn vrouw, op de Vesterålen eilanden? Ian: “Ik was soldaat en gestationeerd in Duitsland toen ik op een dag een ernstig motorongeluk kreeg. Ik was mijn geheugen kwijt en moest het leger vaarwel zeggen.” Tien jaar lang was ik vrachtwagenchauffeur en woonde in het Ruhrgebied. Niet echt de beste plek voor iemand die van de natuur houdt.  Op een kampeertrip ontmoette ik Ann Karina die voor haar talenstudie naar Duitsland was gekomen. We werden verliefd en besloten samen onze droom waar te maken: we wilden terug naar de natuur. Het stond alleen nog niet vast in welk land we ons wilden settelen. Werd het Cornwall, mijn geboorteplaats, of het geboorteland van de liefde van mijn leven? We kozen voor Noorwegen, een land waar de regering veel hulp biedt aan mensen die een nieuw bedrijf willen opstarten. Ann Karina en ik volgden een outdoor cursus en struinden het internet af naar een geschikte locatie. We kwamen dit huis tegen en lieten, zonder dat we de plek ooit hadden gezien, alles achter om hier een nieuw leven op te bouwen. Vijf dagen hadden we nodig om hier naartoe te rijden, vijf dagen waarin we zo vrij waren als een vogeltje. Een onbeschrijflijk gevoel.”

Ann Karina schenkt nog een glas wijn in en vertelt: “Eenmaal aangekomen werden we direct verliefd op deze plek. Het was een resort voor vissers met vier boten en we kochten er drie bij. We zijn in de tien jaar dat we hier nu wonen flink uitgebreid: we hebben een zomerprogramma met RIB-boot en kajak- en hikingtours, fotografie- en kookcursussen en natuurlijk kunnen gasten hier nog steeds naar hartenlust vissen. En omdat het tijdens de zomermaanden niet donker wordt, gaan de tours ’s nachts ook gewoon door. Vannacht om 23.00 uur nemen we een paar gasten mee voor een middernachtzon excursie. Jij gaat toch zeker ook wel mee?” 

Als we Ian en Ann Karina vragen wat hun wens is, antwoordt Ian zonder aarzelen: “Onze gasten een kippenvel ervaring geven. Een belevenis die ze nooit meer zullen vergeten.” Na een nacht bij deze lieve mensen te hebben doorgebracht snap ik de stern wel; dit is een plek om steeds weer naar terug te keren. Gelukkig is het voor mij maar drie uurtjes vliegen.