Raimo en Marjatta

Van Saariselkä reizen we helemaal naar de kop van Fins Lapland. Hoe zal dat er uit zien? Het plaatsje Nuorgam met zijn 200 inwoners is het meest noordelijk gelegen Finse dorp en schurkt tegen Noorwegen aan. Sterker nog, zo zal tijdens mijn verblijf blijken, je kunt zo vanuit je sauna de rivier de Teno induiken en naar de overburen zwemmen.

300 km rijden: cruise control aan en genieten maar

Het is een eindje, 300 kilometer te rijden, maar de weg naar het noorden is adembenemend en eenvoudig te rijden. Een paar keer flink op de rem moeten trappen voor wat loslopend wild (lees rendier), maar verder kan een kind de was doen. Cruise control aan en genieten van de omgeving.

In Nuorgam verblijven we bij Raimo Hekkanen en Marjatta Holmberg. Dit lieve stel runt het kleine vakantiepark Nuorgamin Lomakeskus. Twee harde werkers maar, zo zal snel blijken, levensgenieters eersteklas. "Heb je het goed kunnen vinden? We hadden je veel eerder verwacht. Maar geeft niets hoor. Ik breng je gelijk naar je chalet, kan je lekker bijkomen. Wil je straks in je privé sauna? Dan zet ik hem vast voor je aan." Marjatta geeft me gelijk het gevoel welkom te zijn. Aangekomen bij mijn huisje ben ik blij verrast. Wat is het gezellig binnen! Veel hout, donkerrode dekens en een lekker zitje. Uiteraard duik ik nog de sauna in: een houten huisje aan de rivierkant waar je zo met je blote billen in kunt springen.

Bij Nuorgam wil je te gast zijn, zo leuk

Na een goede nachtrust brengen we de volgende dag met de eigenaren door. Ze laten me dezelfde bezienswaardigheden zien als met hun gasten. Als eerste rijden we naar het Noorse Varangerfjord aan de Barentszzee, hier de Arctic Ocean genoemd. Het ligt op een steenworp afstand van Nuorgam. "Hier leefden de eerste Zee-Sami 12.000 jaar geleden. In die tijd lag Nederland nog onder een dikke laag ijs", zo vertelt Raimo. “De Sami vestigden zich hier omdat het water hier door de Warme Golfstroom nooit bevriest en altijd in beweging is. Er kan dus het hele jaar door gevist worden.” Raimo vertelt vol liefde over zijn land en ik hang aan zijn lippen.

Als we verder rijden komen we terecht in toendragebied. "Hier een beetje verder landinwaarts ligt het hele jaar door ijs want de gemiddelde temperatuur is onder nul." Als ik vraag of het hier dan altijd koud is legt Raimo uit. "Dit jaar hebben we de hoogst gemeten, maar ook de laagste temperatuur ooit gehad." We rijden een stukje verder als het stel me een klein houten huisje midden op de toendra laat zien. "Kijk, dat is ons tweede huis. Hier slapen we af en toe. We wandelen erheen, maken een vuurtje en genieten van de stilte en de sterren. In de wintermaanden komen we hier om naar het noorderlicht te kijken. Onze gasten nemen we ook vaak hier mee naar toe; 's zomers en 's winters. Er slapen mag ook. Er zijn gasten die denken dat het geluk brengt een baby te verwekken terwijl het noorderlicht er is. Of dat waar is weet ik niet, maar ook onze kinderen zijn onder het noorderlicht verwerkt. Je weet maar nooit", lacht Raimo. "Verder is dit een heerlijke plek om lekker in het vuur te staren en even niets te hoeven."

"Eigenlijk ben ik psychiater"

Als we aan Raimo en Marjatta vragen hoe ze in Nuorgam terecht zijn gekomen, vertelt Raimo: "Je zult het misschien niet geloven maar eigenlijk ben ik psychiater. Ik ben hierheen gekomen om een praktijk te beginnen en ben gaan werken in een psychiatrische kliniek in Noorwegen, hier net over de grens. Deze job betaalde goed, ik kreeg een auto van de zaak, maar leuk vond ik het niet. Ik kreeg zelfs last van een burn-out. Marjatta, die net dit vakantieverblijf van haar ouders had overgekocht, hielp ik in mijn vrije tijd. Op een dag hebben we de knoop doorgehakt, ik heb mijn vaste baan opgezegd en zijn we er vol voor gegaan. Ik heb er geen dag spijt van gehad. Het verblijf hebben we uitgebreid en er zijn maanden dat we 16 uur per dag werken maar het geeft zoveel voldoening! Als de gasten blij zijn, zijn wij dat ook. We gaan met ze op kingkrab safari, koken op het kampvuur, organiseren boottrips, gaan met ze hiken of fietsen. We zien onze gasten hier veranderen. Als ze aankomen lopen ze een beetje te ijsberen. Maar dan gaan ze de wildernis in en zie je ze ontspannen. Dat vind ik heerlijk om te zien. En daar kan geen sessie in de kamer van de psychiater tegenop."