Timo Seppälä

Het verhaal van deze pagina speelt zich af in een amethistmijn. We zijn uitgenodigd in Luosto waar we een gesprek hebben met Timo Seppälä, de directeur van deze enige, nog in werking zijnde amethistmijn van Europa. Na een mooie wandeling van zo’n 2,5 kilometer naar de top van de Lampivaara heuvel, kom ik bij de ingang van de mijn. Timo staat al bij het hek: een markant figuur met grijze haren, een snor en baard en een cowboyhoed op.

De mijn in

Al pratend lopen we samen met Timo de mijn in. "Deze berg is 3000 miljoen jaar oud. Kan je je voorstellen dat we hier heel trots op zijn? Ondanks dat amethist heel wat waard is, komen hier geen graafmachines. Alles wat we opgraven wordt handmatig gedaan: door onszelf of door de bezoekers van de mijn. Je mag zo gaan graven en als je een stukje amethist vindt dat zo klein is dat het in je gesloten hand past, dan mag je het meenemen. Wat wij opgraven wordt gebruikt om sieraden van te maken. We zijn zuinig op de mijn." Met 'we' bedoelt Timo de 2100 eigenaren. Want, hoe leuk, iedereen die maar wil mag een stukje van de mijn bezitten. "Voor 190 Euro kun je mede-eigenaar worden. Je mag dan bij de vergaderingen zijn, kunt naar binnen wanneer je maar wilt en je krijgt een prachtig certificaat."

Timo vertelt graag over de halfedelstenen. "Er zijn veel legendes over de amethist. Zo stopten de Indianen de stenen in een buidel en hingen die aan hun broek. En de Duitse abdis Hildegard Von Bingen uit de 11de eeuw gebruikte de amethist als verjongingsmiddel. Zij hing de steen boven een ketel water. De druppels die ze opving zouden goed zijn voor de huid. Eén enkele druppel per dag zou de vrouw voor eeuwig een jonge huid bezorgen."

De kracht van natuurstenen

We vragen aan Timo of hij ook gelooft in de kracht van deze paarse stenen. "Ik geloof zeker in deze plek. Ik werk hier nu twintig jaar en elk jaar dat ik hier werk geeft mij een extra levensjaar. Ik word zeker 200! Hier wonen namelijk goede geesten die ons helpen. Ik zal je eens een verhaal vertellen. Toen ik hier net werkte en we bezig waren om het dak op de mijnschacht te bouwen zat alles tegen. We hadden nog maar drie weken de tijd, dan zou de winter intreden. De timmermannen deden hun uiterste best, maar zouden het met geen mogelijkheid redden. De werknemers waren al naar huis en mijn collega en ik wilden afsluiten. Opeens hoorden we gehamer. En nog een keer gehamer. We gingen kijken op de plek waar het geluid vandaan kwam, maar er was niemand te zien! De volgende drie dagen werkten de timmermannen verder. En wat denk je? Drie dagen later was de mijnschacht klaar. De goede geest van Lampivaara had ons een handje geholpen."

Als we Timo vragend aankijken knikt hij alleen maar. "Ja ja, ik maak geen grap, dit is echt gebeurd. Zal ik je nog een voorbeeld geven? Ik was een paar jaar geleden in Madrid en wilde een kristal expositie bekijken die in een fort gehouden werd. Op mijn weg naar de kelder werd ik opeens heel misselijk. Ik ging snel naar boven om een luchtje te scheppen. Even later probeerde ik het nogmaals. Weer werd ik niet lekker. Later werd me duidelijk waarom. In de kelder, op dezelfde plek waar de expositie plaats vond, werden eeuwen geleden mensen gemarteld. Dát maakte me ziek, ik voelde het aan. Net zo goed als dat ik hier heel veel positieve invloeden voel."

Voordat we onze eigen steentjes ga opgraven wil Timo me nog een levensles meegeven: "Neem niks te serieus, doe alles met humor en leef met liefde en respect." Dát zijn nou dingen waar je iets mee kan.

Timo is in de winter van 2017 overleden.